Bir şeyi toplum olarak itiraf etmemiz gerekiyor gibi geliyor bana… Bizler aile kavramını çoktan unutmuştuk da sanki Korona Efendi bize bunu bir güzel hatırlattı…  Evlerimize mahkûm(!) kalınca hepimiz anladık ki aslında aile diye bir şeye sahipmişiz… Ve aslında onlar çok şeker insanlarmış… Yüzünü sadece akşamları birkaç gördüğümüz ve çoğu zaman televizyon karşısında esir olduğumuz için onu da fark etmediğimiz eşlerimiz, çocuklarımız varsa anne ve babalarımız çok iyi insanlarmış… Değil mi?

Ey Korona Efendi, sen olmasan biz tek düze hayatımıza devam edecek ve şimdi fark ettiğimiz şeyleri fark edemeyecektik… Savaşlarımıza, kavgalarımıza ve bilumum fenalıklarımıza devam edecektik…

Lanet olası ve her zaman başkaları tarafından belirlenen o gündemlerimize ne oldu? Nerede Irak, Suriye, Filistin, Doğu Türkistan? Camilerimiz kapanmadı mı? Hatta belki tarihte ilk (en azından bildiğimiz kadarıyla) Kâbe karantina altına alınmadı mı?

Belki akıllanırız da artık önem vermemiz gereken insanlara, kavramlara önem vermeye başlarız.

Belki artık nefsimizden ziyade başkalarını düşünen gerçek Müslümanlar oluruz. Belki artık bilime daha çok önem veririz, belki artık daha çok okuyan, tefekkür eden insanlar oluruz.

Ya biz adam oluruz ya da Allah bir takım iyi ya da kötü vesilelerle bizleri adam edecek…