Öyle kaptırmışız ki kendimizi; En doğru söz bize ait. En kıymetli düşünce – fikir bizim. Gerisi yalan fasarya. Bölündükçe bölünüyoruz. Oluşturduğumuz toplulukların tabiri caizse söğüt gölgesinden gölge kapmaca olduğunu göremiyoruz. Kardeşim bu kadar fırkaya ayrılmışız, arkasının kesileceği de yok. İçimizden biri çıkıp; ” hepimiz doğruysak bir tek noktada(doğruda) niye buluşamıyoruz diyemiyor, demiyor.

Sonra bu fırkaların her biri din değil ki kusursuz olsunlar. Hak için varsak bir olmalıyız. Birlikte hayır, bölünmekte hüsran vardır. Allah(cc) için bir araya gelmeliyiz, İlayı Kelimetullah için bir arada olmalıyız.

Bölünmüşüz. Şu parti bu parti, bu cemaat, şu cemaat… Her gün yeni bir oluşum. Bu işin muhalefeti – iktidarı yok. Hepimiz kardeşiz, bu ülkenin çocuklarıyız. Ne oluyor bize.?!

Çıkarcılar, menfaatçiler, geniş aileler, güçlü mafyalar mı bizi ayrıştırıyor. Her tarafı bu revizyonistler mi kaplamış. Her partinin, grubun ihalecisi ayrı olup atmaca gibi mi bekliyor ? Ne olacak bu ülkenin hali ?! Kendi kendine düzelmez hiç bir şey.

Ha durumdan vazife çıkaranlarda var. Bunlarında kaç grup olduğu bilinmiyor. Kimisi ABD nin, dış güçlerin piyonu da olabiliyor.

Bunca ayrışma, bunca kutuplaşma kimseyi haklı yapmıyor. Ayrışmadan, kutuplaşmadan fayda umanlar; bilmeliyiz ki bu toplumun, bu ülkenin zararına bir iş yapmış oluyorlar.

Beyinlerimizde inşaa ettiğimiz mağaralardan çıkalım. Bindiğimiz dalı kesiyoruz, oluşturduğumuz minik barajcıklar bizleri boğacak. Güneşle yüzleşelim, ısınalım. Hem birbirimizle hem de farklılıklarla. Silkinelim. Birbirimizle kucaklaşalım. Vesselam…