Bir bilgi üretmek yahut ne bileyim sanatkarlık kadar, o işin, o bilginin, sanatın
devamı için tecrübe kazanmak, yeni elemanlar yetiştirmek; Gelecekte de o işin, bilginin
sanatın, zaneatin gelişerek devam edeceğinin belirtisidir.
Maalesef ülkemizde hangi mevzuya el atarsanız atın geleceğe dair ümitle bakamıyorsunuz.
Çünkü, gelecekte ehil ellere emanet olur diye bir yatırım, gayret yok. Hele siyasette bu daha
belirgin. Sağ cenahta böyledir, sol cenahta, İslami kesimde vb böyledir.
Büyük gayretler ve ümitlerle mücadele ediliyor, ter dökülüyor, yazılıyor, çiziliyor; Netice
lider öldü sizlere ömür oluyor. Yazık ki, durum budur. Liderin vefatıyla yaşanan bölünmeler,
mitoz oluşumlar bundandır. Peki ne yapmalı ? Hakikaten fikir emekçileri, ter dökenleri, neticeye
üzülenler bu mevzuyu düşünmüyorlar mı? ” Yahu, toplum bu, Tarihi gerçeklikler, yaşanmışlıklarda
bu yönde ” diye kulak arkasımı yapıyorlar, ya da kaba tabiriyle ” Padişah öldü yaşasın Pa-
dişah ” mı diyorlar. Muhakkak ki kafa yoranlar, ” onca emek heba oluyor ” diye üzülenler olu-
yordur.
Liderlerin neticede yaşananlarda mesuliyeti hiç mi yok.?! Neden güçlü genç hatipler, lider
vasıflı adamlar yetiştirilmesi için yol açmadı. Mikrofon vermek, kürsü açmak liderliğini tehlikeye
mi düşürecekti. Bu Tarihsel süreç, yaşanması mukadder akıbet mi? Hani saltanat veya krallık eleş-
tiriliyordu, ne oldu ?
Üslübunca tenkide bile kapalı olunursa, robotek bir topluluk oluşmaz mı? Batı toplumu modern-
leştikçe, bireyselleşti, bencilliği arttı. Bu bencillik ipek böceği gibi ona yeni hücreler açıyor.
Bizler niye onlar gibi olalım. Geçmişten ders almalı değilmiyiz?! İslami anlayışta ” ŞURA ” denen
önemli bir uygulama var. İstişarenin olabilecek muazzam katkılarını nasıl reddederiz. Kaldıki, günü-
müz evrensel kriterlerine göre değerlendirme şeklinde de düşünebiliriz. Bu arada toplumda kabul etmeli
en azından toplum buna hazırlanmalı.
Hep konuşuruz ehliyet ve liyakat deriz; Bu coğrafyanın kaderimidir, nedir bu?! Etnik kasaba
milliyetçiliği, bölgesellik, hemşericilik, çıkarcılık vb daha ne kaldı ehliyet ve liyakatın önüne geçen ?
Partiler, düşünce kuruluşları, kamu kurumları, hatta, özel sektörler, tarikatler bile bu sapkın mantığın
tahakkümünde. Hangi yiğit, hangi cengaver, hangi organizasyon bu hastalığı bitirecek. Osmanlı Devleti o
oluşturulan bu bataklıkla yok edildi; Cumhuriyet aynı hastalıkları devralmakla kalmadı, büyüterek devam ettiriyor.
Biz acizane ehliyet ve liyakatın ehemmiyetini böylece belirtmiş olalım ve noktayı koyalım Vesselam.