Çocukluk işte…

Köy kokusu gelirdi inceden burnuma anlatsam uzun bir hikaye çıkar yaz yaz bitmez, bitmesin de.. Ocakta pişen fasulye mi, saçta pişen ekmek kokusu mu.. Toprak kokusu mu, erik ağacının tepesinde türkü söylerken aniden yağan yağmurun toprağa verdiği o nimet kokusu!..hangisi daha güzeldi... Peki ya anne kokusu.. çocukken kocaman dağ gibi görünen oysa minicik tepe bizim tepemiz vardı bizim..Nefes nefese çıkıp aşağıdaki o harika manzaraya bakıp insanları dinleyip kikirdemekse nasıl güzeldi Tarlaya azık götürmek, yufka ekmeği ile arasında tereyağ üzeri çökelek ile dürülmüş, dürmeç.. Evet adı buydu 'dürmeç' oğluma anlattığım da buydu.. Çok değil birkaç yıl önce yaşadığımı azıcık da olsa yaşasın istedim o minik tepemize çıkıp tek başına yukarıdan aşağıdaki o muhteşem manzarayı izlesin.. Omuyor annecim omuyor hayatım diye diye çıktı arkasında varlığımı hissedince.. Annemi hatırladım yine aşağıdan seslendiği nerdesiniz yemek yiyeceğiz hava kararıyor ama öyle bağırmak değil ki öyle hissediyor ya çocuk annem merak eder hava kararıyor inekler ahırlara girdi çabuk zihinde... İster istemez düşündüğün his .. Annem merak eder.. Şimdi bilmediğim uzaklarda da olsa vakit geldiğinde yine annem merak eder deyip eve geçiyorum.. Çocukluk işte

Aklında çocukken ne kaldıysa onunla mutlu oluyorsun.. Herkesin minik bir tepesi vardır çıkıp manzarasına bakıp sonra annesinin yanına gittiği..