Benim nasıl kendime ait bir hikâyem olabilir ki?

Benim hikâyem demek biraz nankörlük değil mi? Mesela yaratana, mesela üzerimde hakkı olan, yetişmemde, bugünlere gelmemde emekleri olan büyüklerime?

Mesela çocuklarıma, anneme, babama ağabeyime ablama, kardeşime, eşime, dostlarıma…

Mesela İnegöl’e, Yenice mahallesine… Mesela Tüfekçikonak köyüne, mesela Muratbey köyüne mesela Köprülü’ye, Çakırüzüm köyüne? Mesela Hamzabey köyüne?

Mesela Konya’ya,  Beyşehir’e, Yeşildağ kasabasına? Mesela kaleci Dursun abiye, Nizamettin abiye, Yusuf abiye, Dudu ablaya, Saliha ablaya ve mesela minik Saadet’e? Ayıp olmaz mı mesela benim hikâyem desem hayatımda bunca insanın katkısı varken?

Mesela benim hikâyemden nasıl söz edebilirim Erbakan’dan bahsetmeden? Ya da Muhsin Yazıcıoğlu’ndan? Peki ya Dudi Musi Cohar, Zalımhan Yandarbiyev, ya Aliya’dan bahsetmeden?

Darılmaz mı adamım Malcom, üzerimdeki bütün etkisine rağmen benim hikâyem desem?

Peki ya adını unuttuklarım?

Haklarını asla inkâr etmesem de adlarını unuttuklarım benim hikâyem desem haklarını helal ederler mi bana?

Hangimizin hikâyesi tek başına kendimizin hikâyesi olabilir ki?

Ne mümkün?

Hayatımı etkileyen o kadar çok ağabeylerim, ablalarım, büyüklerim, küçüklerim, çiçeklerim, böceklerim, şehirlerim kasabalarım oldu ki… Şimdi nasıl nankörlük yaparım da bir hikâyeye bu benim hikâyem derim?

Yaşadıklarımda olduğu kadar yazdıklarımda da kelimelerin hakkı var. O kelimeleri yaratanın, bana o kelimeleri anlayacak ve kullanacak aklı ikram edenin… O kelimeleri anlayarak mutlu olanların ya da anlamayarak bana başka bakış açıları sunan diğerlerinin. Yıldızların, ayın, güneşin,  gecenin, gündüzün, aşkın, sevginin…

Sizi bilmem ama ben benim hikâyeme inanmıyorum… Ben yazıyor bile olsam binlerce, milyonlarca bir etkilenişten sonra ve yıllarca süren bir birikimden sonra yazıyorum ancak. Ve yılların hakkı var yazdıklarımda yolların hakkı var. Bestelerimde dinlediğim şarkıların, kitaplarımda okuduğum yazarların hakkı var…

Kısacası dostlar ben inanmıyorum bir kişinin sadece kendine ait bir hikâyesi olabileceğine… Tanrının bile salt kendine ait bir hikâyesi olamaz… Ama yine de hikâyeleri severim sizler gibi. Yeter ki içinde kendimden bir şeyler bulabileyim. Yeter ki kıyısından köşesinden benden de bahsediyor olsun. Yeter ki kendi hikâyemmiş gibi kabul edebileceğim kadar benden olsun. Benim yazdıklarım hepimizin hikâyesi aslında.  Bir parça ondan bir parça bundan. Biraz yaşadıklarımızdan biraz yaşayamadıklarımızdan ama sadece bir kişiye ait değil aslında hepimize ait olan.

Yani kısaca dostlar sizler gibiyim bende. Bana benzediğimiz kadar benziyorum size. Ama sadece benim kendime ait bir hikâyem yok işte…