Başkalarını eleştirmeyi seviyor ama özeleştiri yapmıyoruz.

Sürekli başkalarını eleştirerek, çok doğru olduğumuzu mu belgelemeye çalışıyoruz. Neden sürekli  eleştiriyoruz. Sanki herkes yanlış, bir tek doğru biziz. Bu eleştiri alışkanlığı toplumsal hastalık  haline dönüşüyor desek abartmış olmayız.

” Doğruya doğru demekte bir erdemdir ”

Sürekli konuşan, sürekli eleştiren ama dinlemeyen kişi ne kadar doğru olabilir. Eleştirmek için iyi bir dinleyici olmak gerekiyor. Dinlemeyen anlayamaz ki. Tabirimi mazur görün, bu eleştiri alışkanlığı ukalalık sınırında. Yahu, birazda kendimize bakalım. Özeleştiri yapalım. Biz ne durumdayız, hal ve gidiş pekiyi mi, yoksa, berbat(zayıf) mı?! Konuşmaktan, eleştirmekten dinlemeye vakit kalmıyor, okumaya – araştırmaya  zaten hiç vaktimiz yok. Oldu mu ya…

” Dinlemek saygınlık ifadesidir ”

Dinlemek öğrenmeye açılan kapıdır. Dahası saygıdır. Ne demişler: ” kişi önce kendisine saygı göstermeli ” Öyle ya, kendisine saygısı olmayanın, kıymet vermeyenin, başkasına saygı göstermesi – kıymet vermesi mümkün değil. Dinleyelim, anlayalım, öz eleştiri yapalım. Bencilliğe yönelmeyelim. Öz eleştiri yapanın pişmanlıkları az olur. Eleştiriler karşı tarafın doğrularını çoğaltır. Kişi akıllıysa eleştirileri dikkate alır, yanlışlarını düzeltme  yoluna gider. Ama sürekli eleştirenin kendisine bakmaya vakti kalmaz.

” Dua insanı dinlendirir, huzur verir ”

Hakikaten çok eleştiri, çok konuşma karşımızda ki şahsiyetleri incitmemize de sebep olur. Dostlarımızı azaltan  bir hastalıktır. Ecdat ” Huzur İstersen Sus ” deyimini çerçeveletir duvara asarmış. İç Dünyamızda huzur için az konuşmalıyız. Eleştirmek kadar iyi temennilerde bulunmayı, ” DUA ” yı tercih etmeliyiz. İnanın daha huzurlu yaşamımız olacaktır. Güzel bakalım, güzel görelim, dahası, aklımızı – kalbimizi karartmayalım derim. Vesselam.