Mühendisler,  zamanında ( yani yıllar yıllar evvel)  Çin’de Şangay’la Pekin arasında demiryolu çalışmalarına başlamışlar, işçilerin döşediği rayları kontrol ediyorlardı. Bu sırada yol kıyısındaki pirinç tarlalarında ellerinde nunchaku ( Türkçesi bazı yörelerde mınçıka ) ile çalışan köylülerden bazıları bu çalışmaların neden yapıldığını öğrenmek için aralarından bir kişiyi mühendislerle konuşması için seçerler. Seçilen kişi çalışmayı bırakır ve mühendislere;

“Abe kolay gelsin nabarsınız beya burda siz be kapçıkağızlılıar” der .( şaka şaka bunu  sırf madem bir fıkra okuyorsunuz birazcık gülün diye  böyle yazdım.)

–“Kolay gelsin ey mühendis kardeşlerim. Bizler sizin ne yaptığınızı merak ediyoruz. Bizi ne yaptığınız konusunda bilgilendirir misiniz rica etsem” der.

Mühendis “Biz buraya ray döşüyoruz” der.

“Ray nedir?” diye sorar köylü…

“Tren yoludur der mühendis..

Bu  sefer “Tren nedir?” diye sorar köylü yine boş boş bakarak.

Mühendis köylülerin konuyla ilgili hiçbir bilgilerinin olmadığını anlar, içinden “Ulen bu köylüler de amma mallar  ha” diye düşünür  ve der ki “ Tren odaları olan bir taşıttır. Sizi taşır.” Sonra köylünün gözlerinde ki hiçbir şey anlamamış o boş boş bakan ifadeyi görünce sorar “Siz Şangay’dan Pekin’e kaç haftaya gidiyorsunuz yürüyerek?”

“Dört hafta” der köylü.

“Hah” der mühendis “şimdi siz bu tren denilen taşıta binince bir haftaya gideceksiniz”

Köylü biraz düşünür ve yine boş gözlerle mühendise bakıp sorar  “ peki biz geride kalan üç haftada ne yapacağız?

***

Bana kalırsa dostlar dünyanın en büyük ve tek sorunu bu geride kalan üç haftadır… İnsan bu üç haftayı boş bulunca doldurmak için akla hayale gelmedik saçma sapan işlerle uğraşıyor. Sizce de öyle değil mi?  Gerçekten inanıyorum ki vakti olmayan insanlar birbiriyle savaşamaz… Buna vakitleri olmaz yani… Ülkeler de öyle…

Not: Gençken boş vakitlerinde nunchaku çevirmiş biri olarak buradan rahmetli Burucelli  ( Bruce Lee – Lee Jun Fan) abimize de bir Fatiha okuyalım derim.. Nasılsa anlamını ne o biliyor ne biz… Öte yandan Çinliler Nunchaku’yu pirinç tarlalarında pirinç döverken kullanıyorlarmış. Bize bir antrenman aletiymiş gibi yutturmuş çakallar…

Önemli Not: Bu yazıyı okuduktan sonra eminim birçoğunuz mücbir sebeplerden evde kaldığımız bu günlerde benim de kafayı kırmaya başladığımı düşüneceksiniz… Ne diyeyim haklısınız valla…

Daha önemli not: Şimdi içinizden biri çıkarda “Ben Şangay’la Pekin arasını ölçtüm. Asla kimse yürüyerek dört haftada gidemez, ayrıca orada bir tren yolu hiç olmamıştır” filan demeye kalkarsa yakarım…