Dünya üzerinde oynanan oyunları ne zaman görüp de aklımızı başımıza alacağız. çok garip değil mi? hem Müslümanız elhamdülillah diyeceğiz, hem de Allah ve resulünün yolundan gitmeyeceğiz. Rabbim bize birlik ve beraberlik ve hoşgörü içinde kardeşçe yaşamayı emrederken, biz tam tersine bir yaşayış içinde öyle rabler edindik ki en yakın akrabalarımız, kardeş ve arkadaşlarımızı bile bir çırpıda kırıp döktük, yetmedi en ağır suçlamalarla iftira atmaktan bile kaçınmadık. Tabi bizi böyle birbirimizle uğraşırken Arakan’ da Müslümanlar diri diri araba lastiklerinin ortasına atılarak yakıldı. Irak’ta binlerce kişi katledildi yüzlerce kişinin ırzı ve namusu kirletildi. Ölmek ne büyük şerefti onlar için belki diri diri yakılmak bile namuslarını korumak için daha elzemdi.
Doğu Türkistan… Ah can evinden vurulan hanım ve çocuklar, ağlıyoruz çaresizliğinize ve çaresizliğimize. Neden ayağa kalkamıyoruz, niye bu kadar kör ve sağır olduk? Oysa ölüm bir kere gelmeyecek miydi? Ölüm müydü korkumuz. Hayır, hayır… O tapındığımız ilahlardı bizi engelleyen, ne korkunç canavarlarmış onlar. Öz kardeşini bile yerden yere vuracak büyük ene, benlik, enaniyet. Kahrolasıca çık git artık benliğimizden, çık kardeşçe yaşamayı özledik, kardeş olmayı özledik. sen bizi de kirlettin. Bizi yaratanın kapısından kopardın,
Partimiz, şeyhimiz derneğimiz, vakfımız, paramız, makam ve mevkiimiz, artık bizi rahat bırak rahat bırak ki kula kul değil Allah’a kul olalım. Dinimiz olan İslam ahlakında birleşelim, yeniden el ele tutuşalım, yeni bir dünya kuralım. Mazlumun yanında zalimin karşında eğilip bükülmeden duralım, sevgi tohumlarıyla yeniden filizlenelim