Hepimiz hemen her şeyden yakınıyoruz. Bir kerecik olsun durup bu kabahatlerde, eksikliklerde
ne kadar suçluyuz diyerek kendimizi eleştirmeyiz. Çocuklarımız adap – edep yönünden eksik yetişiyor.
Bunun ilk elden suçlusu biz anne – babalardır. Sokaklara taşan kabalıklar bilelim ki evlerimizden süzülüyor.

Efendim; suçlu Milli Eğitim, Tv – yayın organları, hatta, cep telefonları vb diyerek suçumuzu
başka yerlere atma gayretine düşmeyelim. İnanın çocuklar evlerimizde sevgi görüyorsa, şefkat görüyorsa;
Dışarıya çıkan çocuk – genç sahip olduğu görgüyü dışarıya taşıyacaktır. Ama evlerimizde şiddet varsa, eşler
arasında saygı zayıfsa; Bilinki çocuk – genç dışarıya hiddetle çıkacaktır, saldırgan olacaktır.

İstisna olmaz mı ? Olur tabi. Çok iyi anne – babanın hayırsız çocuğu olur ama istisna olarak
kalır. Fakat çoğunluk menfi olunca ilk elden sorgulanması gereken aile kurumudur diye düşünüyorum. Tabi,
Devlette sorumlu. Bunca eğitim kurumları, yayın organları Devletin dirayetinde. Yıllardır, batıcı eğitim
süzgecinde geçmişle bağları kopuk nesil yetiştiriyoruz. Kendi kültürümüzden habersiz, popüler kültürün etkisinde
gençliğimiz var. Ahlaki değerlerimiz yoksa, geleneklerimiz yaşatılmıyorsa sorumlusu Devlettir, Devleti
geçmişten bu günlere kadar yönetenlerdir.

Netice olarak önce kendimize bakmalıyız derim. Önce kendimize, ailemize sahip çıkalım. Çocuklarımızı –
gençlerimizi kimlik – kültürümüze uygun yetiştirmeye çalışalım. Bizim kültürümüzde büyüğe saygı, küçüklere sevgi
esastır. Batı kültüründe bizde var olduğu gibi aile mefhumu yok. Aile kurumumuz ne kadar güçlü olursa hem kendimiz,
hem çocuklarımız, hem de toplumumuz huzurlu olur. Vicdanlı, ahlaklı, imanlı gençlik yetiştirirsek; İnanın polisiye
tedbirlere fazla ihtiyaç kalmayacak.