Klasik Gitara Devrim ve Muhalefeti, Bilgece Duruş Sergileyerek Nakışlayan Bir Enstrümanist: Soner Egesel

24 Ağustos 2020 tarihinde sonsuzluğa uğurlanan Soner Egesel, klasik gitarda devrim gerçekleştirmiş bir enstrümanist olarak sadece Türk değil, dünya müzik tarihindeki yerini alacaktır.

1987 yılında, Bilkent Üniversitesi Müzik ve Sahne Sanatları bünyesinde; Asım Kürşad Terci ve Kağan Korad ile kurduğu Bilkent Gitar Üçlüsü’nde devrimci tavrının altını çizen Egesel, çalışmalarını daha sonra herhangi bir gruba bağlanmadan sürdürmüştür.

Bilkent Gitar Üçlüsü, klasik gitar aracılığıyla yerliden enternasyonale nasıl ulaşılacağını belgeleyen örnekleri dinleyicisine ulaştırmıştır.

Bu dinleyici, üçlü gibi Popüler hatta Popülist refleksleri elinin tersiyle ittiği için, kendisine ulaşan çalışmaların kıymetini bilmiştir.

Sözü edilen iki kültür, bilindiği gibi, kıymet dâhil olmak üzere kavramların içini boşaltmayı, dışını da cilalamayı amaçlamaktadır. Terci ve Korad’la Bilkent Gitar Üçlüsü’nü kuran Egesel, böyle bir hayatın insanı, insan olmaktan çıkardığının bilincinde olduğu için, insanı önce insan kılan müzik özelinde sanatı konumlandırmak için ter dökmüştür.

Klasik gitarı emprovizeden ilham alarak seslendiren Egesel, enstrümanında sistemsizliğin sistemini kompoze etmiştir.

Enstrüman onun elinde durağanlığın değil, coşkunun sürprizlere açık hem şiirini, hem de hikâyesini kaleme almıştır.

Kendisini teoriyle doldurup taşırmasına rağmen Egesel’in enstrümanına odaklanan kulak, teoriyle boğulmamış, pratikle nefes almıştır.

Klasik gitar gibi Klasik Batı Müziği’yle özdeşleşmiş bir enstrümanla türkü formundaki eserleri Terci ve Korad’la seslendiren Egesel, kaynağa inme sorununu yaşamamıştır çünkü bu formdaki eserlere yönelirken klasik gitar kendisini bağlama gibi hissetmiştir.

Enstrümanın sadece duygu değil, aynı zamanda his taşıdığının farkında olan enstrümanist, onu dillendirirken hisle rasyonalite arasında bir köprü kurar ve dinleyicisini o köprüden geçmesi için yanı başına davet eder. Dinleyici bu daveti zerrece düşünmeden kabul eder çünkü enstrümanistin, sorguya yer bırakmayacak samimiyet taşıdığını, araya aşılmaz dağlar yerleştirmeyeceğini bilir.

Bu çizgide ilerleyen enstrümanistlerden olan Egesel, klasik gitarı elitist kaygıların aracı olarak görmediği için dinleyici, ilk notada ona yelken açmaktan kendisini alamaz.

Bilginin ego yarışı nesnesi hâline dönüştürüldüğü bir döneme, bilgece duruş sergileyerek karşı koyan Soner Egesel, sadece devrim değil, muhalefetin de müzikte karşılığını nasıl bulduğunu merak edenlerin es geçmemeleri gereken bir adrestir.

Bu adres, kalıpları un ufak etmenin, mutluluğu ve heyecanıyla dolup taşanları bir araya getirdiği ve getireceği için unutulmayacak ve unutturulmayacaktır.