Kimi karşılaştıklarım ” Dede ” diyor. ” Dayı ” diye hitap edenler de oluyor, olsun. Bunlar paha biçilmez değer ifadeleri, hiç kızılır mı, darılınır mı, aksine onur duyulur. Baksanıza bir kardeşimiz ” amca ”  diye sesleniyor. Belli ki; onurlandırmak, gururlandırmak istiyor.

Tabi, saygısızca biri ” ihtiyar müsade et, geçelim ” derse, kızılmaz ama ifadeyi kullananın kabalığına üzülünür.  ”Yazık ” dersiniz. Hatta ” Afedersiniz geçebilirmiyiz ” diyemediği içinde; Yüzüne bakar incelersiniz. Evet evet kabalığının kaynağını merak edersiniz.

Biliyorsunuz ” ihtiyar ” kelimesi bile kötü bir tanımlama değildir. Geçmişte hatırı sayılır yaşlılara karşı bu ifade kullanılırdı. Belki bu saygı ifadesi nedeniyle Muhtar ve ihtiyar heyeti birlikte ihdas edilirdi.

Şunu açıkça ifade edeyim. Artık, köylü – kentli diye bir ayırımı kabul etmiyorum. Köyde yaşayıp şehir medeniyetini yaşayanlar olduğu gibi; Kent dedikleri metropollerde medeniyetin rüzgarına bile muhatap olamamış magandalar, kaba insanlar mevcut. Sayıları da az  değil ha.

Birileri modernleşmeyi savunurken biz ” MEDENİYET ” diyoruz. Çünkü; Medeniyet dediğimizde, geçmişimiz vardır, bugünümüz vardır. Biz varızdır. Bize dair her şey medeniyetimizdir. Modernleşme ” BATI ” dayatmasıdır. Kişiliksizleşmedir. Yok sayılmaya koşmadır. Çünkü, Milletler; Kendileri oldukları müddetçe, kimlik – kültürleriyle var olurlar. Kimlik – kültür yaşatılmıyorsa; Artık o Millet yaşamıyordur. Köle toplum, taklitçi toplum; Onursuz, gurursuz bir toplumdur. Paryadır yani…

Kardeşimizin ” amca ” demesi önemlidir. Bu kıymet bildirgesidir. Bayım demesi gibi nahoş hitaba muhatap olmaktansa bu ünlemeye razı olunur.

Üzülerek müşahade ediyoruz. Çocuklarımızı iyi yetiştiremiyoruz. Davranış, konuşma kültürü veremiyoruz. Büyükle nasıl konuşulur, küçüğe nasıl hitap edilir. Yahu, vücut dili bile öylesine önemlidir ki, bazen, konuşmaktan daha etkilidir. Öğretmezsek çocuklarımıza tatbik ettirmezsek topluma yansımasını tabi göremeyiz. Sonra ” ah medeniyetimiz ” der yakınırız.